நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

இது தான் நமது ஊருக்கு,....மக்கள் அரங்கம் தந்த தலைப்பு....

  

டிசம்பர் பதினொன்று....டோசாவின் வரலாற்றில் பொன் எழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட  வேண்டிய நாள்....இல்லை பொறிக்கப் பட்ட நாள்  ஆம்.....

அன்று தான் ......நமது மகிழ்ச்சி எல்லையைத்  தொட்ட நாள்......

 

கோடம்பாக்கத்தையே சுற்றி சுற்றி வந்த காமெராக்களைத் தூக்கிக் கொண்டு கிராமத்துப் பக்கம் ஓடியவன் ....இந்த பாரதி ராஜா.... என்று ...என்றோ சொன்னார் அந்த டைரக்டர் ......

 

இன்றோ .........இந்த     டைரக்டர் விசு....காலம், காலமாக ஊடகங்கள் பெரு நகரங்களில் நடத்தி வரும் Talk Show க்களை கிராமத்திலும் நடத்த முடியும் என்று.....நடத்தி,  வெற்றிக்கொடி நாட்டிய நாள்.......அதை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....
 

 

முயன்றால் முடியாதது எதுவும் இல்லை,....முயற்சிக்கு முற்றுப் புள்ளி கிடையாது என்ற  டோசாவின் வெற்றித் திருநாமத்தை......தாரக மந்திரத்தை 

நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

தேர்வுக் குழு என்ற பெயரில் ஒரு புனிதப் படையையே உருவாக்கியிருக்கும் விசுவின் தீர்கப் பார்வையை    விசுவை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

அறிவு, ஆற்றல், திறமை, தீர்க்க தரிசனம், ஊக்குவித்தல், பொறுமை, எளிமை, அடக்கம், உழைப்பு போன்ற வார்த்தைகளுக்கு   சொந்தக் காரர்களான அந்த ஆறு தேர்வுக்  குழு உறுப்பினர்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

நமது பள்ளி நிர்வாகத்தையும், சந்நிதானத்தையும், கட்டளை தம்பிரான் சுவாமிகளையும், 

தலைமை ஆசிரியர் ஞான மூர்த்தியின் கடமை உணர்ச்சியையும், அவர்கள் செய்த உதவிகளையும்,...நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முடியுமா? ஆம்...நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

நமது மாணவ மணிகளில், சிலர் மேடை ஏறி முழக்கம் இட்டதை, வண்ணக்குடி போன்ற சிறிய கிராமங்களில் வளர்ந்து வந்த வண்ண மலர்களை.... நினைத்து...., நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

நமது டோசா உறுப்பினர்கள் நாலு பேர், வெளிச்சத்திற்கு முன்னால், வெற்றிக் கொடி

வீசியதை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

தேசிய நல்லாசிரியர் சிவசுப்ரமணியன், தவில் வித்வான் கணேசன் போன்ற 

சாதனையாளர்களை, மண்ணின் முத்துக்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்..... 

 

அது மக்கள் அரங்கம் மேடையா? அல்லது நமது ஊரா? என்று மேடை அமைத்திட்ட அந்த கலைஞர்களை  நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....அது நமது ஊர் தான்,......ஊரே தான்

என்ற முடிவுக்கும் வருகிறேன்..... 

 

பல ஊர்களில் இருந்து வந்து, நமது ஊரையும், நம்மையும் பெருமைப் படுத்திய அந்த292 participants களையும், நன்றி உணர்ச்சியுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

இப்படை தோற்கின் எப்படி வெல்லும் என்ற சொற்றொடருக்கு சொந்தக் காரர்களான, நான்கு நாட்கள் ஊனின்றி, உறக்கமின்றி, ஊரிலியே தங்கி, 

களப்  பணியாற்றிய மூர்த்தி, மாலி, சஹாபாத் ராமகிருஷ்ணன்,

ராம்ஜி, கலிவரதன், Murthy's wife, Sahabaad's wife, போன்றவர்ககளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

போஸ்டல் ராஜி,  பாலகௌரி, விஜய், Astro ராஜி போன்றவர்கள் சென்னையில் இருந்து சென்று நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்ற பாங்கினை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

அப்பு அண்ணா, பாலமுருகன், ஷன்முகபாஸ்கர்,  சிராஜுதீன், ராஜேந்திரன், ரகுபதி, கோபு என்று மற்றும் பல, நமது உள்ளூர் தங்கங்களை, விழாவை வெற்றிகரமாக நடத்த உதவிய அவர்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

நமது அழைப்பையும், கட்டளையையும் ஏற்று, டிசம்பர் பதினொன்று அன்று சங்கர வித்யாலயாவில் TDR dress code இல் வந்து சங்கமமான நமது நண்பர்களை,.....நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 நிகழ்ச்சியின் ஏற்பாடுகளை செவ்வனே, சிரமேற்கொண்டு செய்த கண்ணன் சார் பையன் அப்புவின் (சங்கர வித்யாலயா)  கடமை உணர்ச்சியை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

கிராமங்கள் தான் இந்த நாட்டின் முதுகெலும்புகள் என்று கன்னிமாரா போன்ற ஐந்து நக்ஷத்ர ஓட்டல்களில் கருத்தரங்கு போடும் இந்த நாட்களில்,..நகரத்தில் இருந்து நகர்ந்து போய், வாழ்ந்து, வளர்ந்த நமது மண்ணிலேயே குடி புகும், நமது மண்ணின் மைந்தர்களை,

நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

மாறும் உலகில், மாறாத மனிதர்களாய் உள்ள நமது மருதூர் வாசிகளை, படித்த பள்ளியையும், ஆசிரியர்களையும், கோயிலையும், காவிரியையும் கருத்தில் கொண்டு 

ஆண்டு தோறும் சங்கமம் காணும், நம் மாணிக்கங்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

விருந்தோம்பும் பண்புக்கு இலக்கணம் வகுத்து, அன்றும்....இன்றும்....என்றும் நமது பெருமையை உலகுக்கு பறை சாற்றும், நமது 

மண்ணின் மா மைந்தர்களை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

டோசா என்ற பெயர்......., நாம் செய்த செயல்கள்,.....140 நாடுகளுக்கு, ஜெயா TV மூலம், விசுவின் வாய் மொழியால் போகப் போகும்,.... வெகு தொலைவில் இல்லாத அந்த 

நாளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

முதலாவதாக,...இரண்டாவதாக,....மூன்றாவதாக, முடிவுலுமாக, முற்றிலுமாக 

டோசா என்ற சங்கத்தின் ஸ்தாபகர்களான அந்த ஆறு முகங்களை....ஆம்

Dr. விஜய், ராம்ஜி, போஸ்டல் ராஜி, ஸ்ரீதர், பாலகௌரி and ரகுபதி என்ற அஸ்திவாரங்களை, நன்றியுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.....

 

சொல்லில் வருவது பாதி.......நெஞ்சில் தேங்கிக் கிடப்பது மீதி........

 

நினைத்துப் பார்க்கிறேன்...........நினைத்துப் பார்க்கிறேன்..........                      

 

டோசாவின் முன்னணித் தளபதிகள்,.....ஓய்வின்றி ஊருக்காக உழைக்க, உறு துணையாக இருக்கும் 

எங்கள்    ஊர் மருமகள்களையும்,  மாப்பிள்ளைகளையும்,  பெருமையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்....

 இடைமருதூரான்...............

tdr.msubramanian@gmail.com

 

MAKKAL ARANGAM

MAKKAL  ARANGAM

It is perhaps customary to thank one and all after a function. But, in the case of Makkal Arangam, this thanking can never consist of formal words. The shooting of Makkal Arangam on the 12thDecember was in fact, a sentimental journey for all our TOSA members. At the end of the shooting, TOSA members have reacted in a way that defied all expectations.

We thought we will be happy; but we were overwhelmed with joy. We thought that we will cherish a day with Director Visu Sir; but for each one of us, this was perhaps the most important day in our lives. We thought that a few will secretly wipe droplets of water called 'tears' falling from their eyes; but we were unable to control our sentimental outbursts for the importance given to the place where we lived and spent our unforgettable and evergreen childhood. 

Sunday, the 12th December was the culmination of the wishes of TOSA members to project our village in a big way. When we saw the features of our village in the backdrop of the MA stage, we could not believe our eyes. It was like a dream come true. From Visu Sir and his team, we got more than we desired. Our expectations were modest but the reciprocation by Visu Sir and his team was overwhelming!

Did we get more than what we deserved? This question lingered in our minds. But then we are aware that Visu Sir is a stickler for truth and perfection. His finishing remarks convinced us that, after all, we have won an arduous race in clinching our credibility with Visu Sir. We feel justifiably happy that we have not used scissors that separate, but we have used a needle that unites people. When Visu Sir mentioned the prominent persons who lived in our village, we knew that our little place has become better known now than in all these centuries. 

We are thrilled about the cascading effects that this show would bring about, once it is telecast. Our village, our temple and our school will be globally noticed. The sons and daughters of our village in various countries will view the show with astonishment that they would not conceal. Thousands of our villagers settled abroad will tell their sons and daughters stories glorifying the place where they lived. MA mailbox will get flooded with E-mails inquiring about TOSA. Many will make a pilgrimage to our village searching for their roots.

Makkal Arangam has made our lives worth living!

K.Murthy

Alma Mater and Alumni Matters…by Jeyes

Alma Mater and Alumni Matters…

It all started with a phone call from Delhi, the capital from where a lot of skeletons roll out of the political cupboard these days. “Hey, you remember me? I am Vijay!” said the caller. I was trying to ‘place him’ struggling with my fading memory. “We all played cricket in school days”, he gave me leads and I finally could recall the short and stout boy who ‘bowled me out’ many times, in our usually ‘unfriendly’ village matches. We always ended up in controversies as to ‘who won and who last’ whereas the total score per side did not even cross twenty three!

Moving out of our village in different directions in search of employment and having lost touch with the buddies for decades, I immediately jumped at the idea of an Alumni Meet proposed by him. Though we were all scattered in India, the Net connected us and soon a date for the meet in summer was finalized. Organising skills acquired by many good-old friends from the corporate experience came into play. Finance was not a problem as everyone chipped in. And there were collection queens (aptly called ‘vasool ranis’), who ensured that money flowed in through electronic transfers.

Alumni Association

The long-named Tiruvidaimarudur Old Students’ Association was aptly shortened to ‘TOSA’ and everyone liked it instantly. After all, it reminded us of the delicious dosa we take regularly. And just like we turn the dosas upside down while baking, we were all eager to ‘see the other side’ of each other’s lives to check whether we have been ‘well baked’ by life experiences. There was also this curious thought, ‘How will all look like after so many years’. With ‘baggage’ in the middle and after crossing the ‘midlife crises’, we hoped to recognize each other when we met.

Our journey-back-to-roots started with a bus picking up people from various points in the city. There were few generations of alumni since the school we studied was many decades old. Vijay, a telecom executive, had really ‘networked well’ to find people from all over and had brought them together. I tried to recall memories of my association with them and soon realized that my hard disk had severely crashed and started the process of ‘re-wiring’ my brain. There was this Mani the strong armed man who also used ‘strong arm tactics’ during cricket. Those days he was a bull dozer who raced like Rajadhani Express and delivered bullet-like balls. Without pads and guards in village cricket, batsmen used to tremble and dance to escape his volleys to save their bones.

Vijay the leader was ‘just the same’, though he had ‘grown up’ over the years. “You used to send my balls to sixers”, he nostalgically remembered. Yes, my sixers used to go over the large boundary walls of the Chola-built temple which used to serve as our cricket ground. I distinctly recalled an incident when a farmer furiously chased us as the ball had hit his head. In a fit of rage he even cut our ball into two pieces using his sickle.

‘Cool’ Gurus of our Gurukul

In the bus, the teachers could be spotted immediately as they had left indelible impressions in me. Though every teacher had a unique personality, one thing common was that they were highly passionate and also fondly remembered us, the mischievous boys of yesteryears.

The science teacher had taught us ‘how we humans turn food into manure’ (digestion process!) in a crazy way. He used to also poke fun at himself: “Children, have you ever seen a rhino? If not, see now!” He bent forward and showed his puffy tuft standing on the half-shaven head and with a hefty body, looking just like the one-horned species. The art teacher not only made us realize the beauty of Nature around but also told stories of ‘past lives’ giving us the initial lessons of ‘life beyond’ with a tinge of spirituality.

The Tamil Pandit fondled our nerves with poetry and revealed the treasure-troves of our mother tongue. PT (Physical Training) Sirs were different. With menacing looks and blowing whistle, they made us run around the large ground several times as punishment and pushed us to our limits of endurance on track. But when it came to playing games, they became friends and had fun with students.

The Rendezvous

No sooner we landed at Mahabalipuram, the meeting point, there was a melee. Released from the bus seats, people jumped at each other embracing and expressing surprise at ‘how each one has changed’ over the years, rather decades. Young children and grand kids were watching the drama of how their otherwise serious parents had turned out to be so funny laughing incessantly. There was also a ‘who is who’ parade of all those present. The lost & found classmates were united with a lot of emotional outpouring. Mischievous ones were curiously scanning the crowd with gleaming eyes. May be they were secretly looking forward to meeting their ‘heart throbs’ of the past! Who knows some would still be remaining confirmed bachelors or spinsters, after few disastrous attempts to deliver their love letters.

After room allotments and tasty breakfast, various team games followed soon with the PT masters taking the reins in their hands. Tug of war for men, musical chair and lemon & spoon for women and cultural events for children were rolled out. Though I stayed carefully away watching all the fun, when it came to playing beach volley ball I just could not hold myself. In school days, I was known for my somersaults in the ground. Whatever the game was, Cricket or Volley Ball or Basket Ball, to reach out to the racing ball, I invariably dived. And there was always euphoria after my show of gymnastics each time. But as a reflex action, I repeated a dive after three decades, to bang an approaching ball on the beach, without realizing that my ‘centre of gravity’ had shifted far low beyond the naval, due to accumulation of wealth there. Though I landed well and there were the usual ‘aha’kaar and claps, my thorax had an internal twist and pained as if there was a heavy stone kept on it. It dawned on me that my body can no longer move in tandem with the mind. That it took a few months to come back to normalcy is another funny story.

Bald is gold

Post lunch, there were indoor activities starting with speeches by teachers, sharing their nostalgic teaching moments. Some students ‘revealed the exam secrets’ of their academic success, ‘bit by bit’. Others told their ‘mango stealing adventures’ on their neighbour’s trees and thrashing punishments (which pained even today!) after having been caught red-handed. Few also recalled the way they learnt cycling doing ‘monkey-pedal’ on borrowed or rented cycles from the street-corner shop.

Later was dance performance by the younger generation and magic show when an actual snake was pulled out of a bag by the magician. Bald and old turned out to be children during this event, much to the amusement of kids. Finally, grand old teachers were paid rich tributes. Some ‘really old’ students even fell at their feet out of deep respect and the not-so-old had to help them get up!

We senior students ‘paid-back’ our beloved school with a donation of desks and benches worth a few thousand rupees. Best performing students of the current generation were also felicitated with prizes. Life was so beautiful and emotionally charged during the Alumni Meet that many decided to become ‘life members’ of the association. Smiling from ear-to-ear, all promised to meet year-after-year in the village itself instead of at the resort, to ‘re-live the past’. Others decided to buy a house and settle down ‘there’ after retirement. Also started immediately was an electronic mailer ‘Tdrtimes’ to ‘pour in’ our own stories and poems, just the way we had run a ‘hand-written’ magazine named ‘Vadikaal’ in our school days.

Parting ways and heading in our directions, one thing was sure to us during this ‘down memory lane’. With Alma Mater and the Alumni Meet, what matters the most are vivid memories of past from real human experience. And what is life, if not for memories?                                                                                                       

                                                                                                   -J Jeyes,jjeyes@rediffmail.com

அன்புடன் ஜெயலன்

அன்புடன் ஜெயலன் 

மனம் முழுவதும் மக்கள் அரங்கம் 

தித்திப்புடன் திரும்பினேன் 

தோசா விற்கு நன்றிகள் பலப்பல 

நம் மனதில் நம் ஊரைப் பற்றி  

ஊறி வரும் தகவல் வெள்ளத்திற்கு 

மக்கள் அரங்க மேடை 

கொள்ளளவில் 

ஆறு போல் ஆகவில்லைஎனினும்

உணர்ச்சி வெள்ளத்திற்கு 

வடிகாலாய் ஆனதினால் 

விசுவிற்கு நம்மின்

விசுவாச நன்றிகள் பலப்பல 

தைப்பூச தேரோட்டிகாட்டி 

ஊரையே     கூட்டியதும்  

தோசா - விசுக்கூட்டில்

உலகையே கட்டப்போவதும்              

தன்னைத்தான் அருச்சித்து 

பூஜிக்கும் தகைமை சொன்ன  

மாலிகுத்(மகாலிங்கசுவாமி) தெரியும் தன்    

திருவிளையாடலில் ஒன்றிதுவென்று 

அலகிலா விளையாட்டுடையான் 

அன்னவர்க்கே சரண் நாங்களே 

ஜெயலன் 

CAFRAL -By RBI Sridhar

Here is the Group photo taken on the recent Interantional Conference held in Hotel Trident Mumbai on 15th and 16th November. This is the first Conference since establishment of CAFRAL in Jan.2011. Dr.Reddy, former Governor, Dr.Subbarao, present RBI Governor and Mrs.Usha Thorat, former Dy.Governor and presently the Director, CAFRAL are seen. It is a moment to cherish that having worked under Dr.Reddy and Dr.Subbarao as PPS to these Governors, coming back to RBI and meeting them again and taking a photograph is nothing but HIS grace - this is just  to share my thoughts which have the sentimental ingredients stuffed in them!

 

God is great !

 

Sincerely,

Sridharan

An emotional Re-union with our New RS! (Part-I)

From Kalivaradhan’s gallery

An emotional Re-union with our New RS! (Part-I)

It was exactly 50 years ago that I had the privilege of being a student of Tiruvavaduturai Aadheenam High School, Tiruvidaimarudur, and amongst the galaxy of veteran teachers was this English teacher that every school boy those days used to call affectionately as ‘New R.S. Sir’!

And after a long 50 year spell did I have the opportunity of seeing him again! 

Call it cruelty of fate or my misfortune that although we were living in adjacent neighbourhoods in Chennai, I never came to realize  until recently the fact that our beloved New R.S. Sir was living at arms throw, thanks to timely mail communication from Shri ‘Individual’ Subramaniam.

The moment I came to know his address, I was itching to go and see him immediately. However, domestic preoccupations and my health problems have been playing the villains, added to the very frequent and heavy spells of the seasonal rains that were quite late this year.

A fortnight later, this Monday, 28^th of November, 2011, did I manage to pay him a visit which turned out to be one of the most memorable and exhilarating moments of my life!

It was an emotionally surcharged encounter bereft of words which would seem fanciful and mere bombastic declamations bordering on empty and noisy rhetoric, if I try and camouflage my inner feelings for redefining a successful teacher-student attachment and relationship that was extremely natural those days which is belligerently absent and nowhere to be seen and felt in the current socially diverse, diffident and self-defeating student community that abounds in psychosomatic complexes and conundrums.  I would like to share my thoughts and feelings here about this surprise reunion which may not otherwise make much sense to an outsider.  I beseech your forgiveness for sneaking your time and patience!

The rainy season was about to retire this late November, but It was raining incessantly, though not the ‘cats and dogs’ type!  Still I ventured out bravely, conscious that an old umbrella tucked behind my shoulder-bag will play hide and seek when the outpour starts.  I didn’t bother about the weather forecast either, which remains Joke of the Season always!  My inner voice was very loud and protective  ‘Hey Man, you are going to see your favorite English Teacher after decades and what the heck this rain or thunder could do to stop you from visiting him?’  It was late evening and dark already, what with frequent power drains and electrical apathy that all Chennaiites are now used to! 

Although I live in the same area for more than three decades now, I am yet to familiarize myself with the topographic detour.  The drizzles have started displaying a devilish smile to scourge me with noisy downpour.  Undeterred, did I roam about freely without any countering traffic from either direction.   I spotted the street alright, since our ‘Individual’ was kind enough to mail me the address a fortnight ago.  However, locating the building was a herculean task since the area was engulfed in darkness as no street light was there and no soul could be seen even peeping out curiously through the wafer-thin drapery adorning the Westminster type window panes of the adjacent buildings boasting a ‘what you know’ sense of pride and pelf symptomatic of the newly acquired riches and rag-tags! Not even the street dogs that are used to bark and chase menacingly at the sight of any stranger to the area could be seen anywhere around.

Handy came the mobile phone to rattle a few wacky noises and there it was, the phone at the other end was ringing like sweet rhythmic  music to my ears, my pulse rate jumped on a horse trail, and uncontrollable was my anxiety and suspense to hear the mellifluous My Masters Voice!  I was destined to hold back my jumping heart for a few more moments when the better half of New RS Sir guided me to their first floor flat over the phone.

There he was, reclining on a wooden chair dressed in his usual and immaculate white dhoti and shirt, sporting his favourite and flamboyant cross-jaw smile, and facing the open doorway!  I couldn’t believe my eyes, my heart stopped for a while!  I instantly recognized him, the same majestic and marvelous Julius Caesar Octavianus like profile that we were used to during our school days! With the same friendly smile swirling his lips, he accosted me inside with a warm hand-shake and warmer hug!  The ground appeared slipping under my feet already until he signalled me to take the seat opposite to him.  For a few moments I was speechless!   His sweet and steady voice brought me back to this world when he said “I am sorry sir, will you say your name again please?”  My goodness!  In my nervousness I forgot the basic manners of introducing myself and a little of my background tales.  I felt like an idiot and muttered out few syllables echoing my name as an old student of his.  That same affectionate smile he was known for helped me recover my nerves in a moment and after that there was no stopping of my mono dramatic mouthings of ‘swayapuranam’ for a while! There I go rattling about my schooldays in TDR when along with china Ramani and Ramji (Engineer Kittu house) and other boys of our class I used to look at him with eyes and mouth wide open with every English word flowing out of his mellifluous but rustic gutturals mesmerising the entire class! 

The instant metamorphosis without any excogitation dressing me down to an entirely different world of reminiscences is finding it difficult to manifest any aesthetic pretensions that could postulate a delirious but sensuous literary piece! 

After a brief introductory episode lasting few minutes, there he was exchanging his usual charming anecdotes of his own masters in school like the reverential Shri Sivasambha Iyer, his Headmaster and guide, his Kumbakonam college professor T.Balakrishna Nair and Shri S V Chittibabu, the VC at Madurai Kamaraj university and Annamalai University,  who were his Role Models!  What a pleasant moment it was to hear about his Role Models from one’s own Role Model in life!

I still remember his advice and teaching that one should perfect his punctuations of comma and full-stop to sharpen one’s own literary sheen.  I am afraid that this piece is going to be lengthier and bound to exhaust your patience at this moment.  So, with the resonance of my Master’s Voice still reverberating my eardrums and the golden memory of the recent emotional encounter being still fresh in my memory, I seek your permission to place a COMMA to my spiritless harangues at this stage and retire temporarily for a while, only to be banging louder and stronger, testing the tenacity of your eardrums the next week!

to be continued……..

Kalivaradhan

(1961-1962 VIII standard batch at TDR)

திருவிடைமருதூர்-By G Sridhar

தனக்கு பிரும்மன் அளித்த (பிரும்மஹத்தி தோஷம் ) சாபத்தினை எங்கு கழித்து கொள்வது என பரமனையே வேண்டி தவமிருந்த ரோமசமுனிவருக்கு அசரீரியாக நீ எங்கு ஒரு குளத்தின் கரையில் நின்று கொண்டிருக்கும்போது ஒரு காகம் அந்த குளத்தில் முழுகி எழுந்து பறக்கும் அது எந்த மரத்தின் மீது அமர்கிறதோ அந்த மரத்தருகே நான் நான் சுயம்புவாக என்னையே  பூஜை செய்துகொண்டிருக்கிறேன்

 அதனை எடுத்து நீ பிரிதிஷ்டை செய்  உனக்கு சாப விமோசனம் கிடைத்து விடும் என ஆசி கூற  அவ்வண்ணமே ரோமச்ச ரிஷி அவர்கள் ஒரு குளத்தின் (காக்கா குளம் (அ) கனக தீர்த்தம் )  அருகே நின்றுகொண்டிருக்கையில்   ஒரு காகம் முழ்கி எழுந்தது அது எழுந்தவுடன் அதன் நிறம் தக தகவென தங்கமயமானது. மிகவும் ஆச்சர்யம் கொண்ட ரோமச்ச ரிஷி அதனையே பின் தொடர்ந்து ஓட அது ஒரு மருத மரத்தின் மேல் சென்று அமர்ந்தது.

அப்போது பரமன் அளித்த வரம் ரோமச்ச முனிவருக்கு நினைவு வர அந்த மருத மரத்தின் அடியில் சுத்தம் செய்து பார்த்த ரோமச்ச ரிஷிக்கு ஒரு மிக பெரிய லிங்கம் கிடைத்தது. அந்த லிங்கத்தினை அருகிலேயே எடுத்து சென்று பிரிதிஷ்டை செய்த ரோமச்ச ரிஷிக்கு உடனடியாக சாப விமோசனமும் கிடைத்தது.

இப்படி ரோமச்ச ரிஷிக்கு சுயம்புவாக கிடைத்ததுதான் இந்த மகாலிங்க பெருமான். ஆம் அவர் ஒரு மகாலிங்க பெருமான்தான் காரணம் பிற்காலத்தில் ராஜ ராஜ சோழன் தஞ்சையில் ஒரு பெரிய கோயில் கட்டும் வரை இவர்தான் மிக பெரியவர்.

புராண காலம்  
திருவிடைமருதுருக்கு இப்பெயர் வர பல காரணங்கள் சொல்லப்படுகிறது

ஆந்திர மாநிலம் ஸ்ரீ சைலத்தில் உள்ள உத்தரார்ஜுனம் தமிழகத்தின்  தென் கோடியில் உள்ள திருப்புடை மருதூர் ஸ்புடார்ஜுனம் ஆகிய இரண்டுக்கும் இடையில் உள்ளதால் இதற்கு இடை மருதூர் என ஒரு பெயர்.

சிதம்பரம் முதல்  ஸ்ரீரங்கம் வரை உள்ள நிலப்பகுதிக்கு   சோழ மண்டலம் என பெயர். இதில் நடுவில் இவ்வூர் இருப்பதால் இந்த ஊருக்கு இடைமருதூர் என ஒரு பெயரும் உண்டு.

பொதிகை மலைதனில் தவமிருந்த அகத்தியரை பாண்டிய மன்னனுக்கு தெரியாமல் சென்று தனது நாட்டிற்க்கு ஒரு நதி வேண்டும் என வேண்டிய சோழ மன்னனிடம் அகத்தியர் நான் உனது நாட்டிற்கு காவிரியை ஓட செய்கிறேன் என வரமளித்த மகிழ்ச்சியில் குதிரையில் வேகமாக வந்த சோழமன்னன் நந்தகன் என்னும் ஒரு அந்தணனின் மீது குதிரையினால் மோதி கொன்று ப்ரும்மகத்தி தோஷம் பற்றிக்கொள்ள மீண்டும் அகத்தியரிடமே சரணடைந்த சோழமன்னனை தன்னுடனேயே இடைமருதுருக்கு ஒரு தை மாதம் பூச தினத்தன்று காவிரியில் நீராடி ப்ரும்மகத்தி தோஷத்தினை போக்க செய்தார். ஆம் அது முதல் தான் நமது நாட்டில் தை பூசம் விமர்சையாக கொண்டாடப்படுகிறது.
 

பாண்டிய மன்னன் வரகுண பாண்டியன் ஒரு போரில்  தவறுதலாக ஒரு அந்தணனின் மீது குதிரையினை ஏற்றி கொல்ல அவனுக்கு பிடித்த ப்ரும்மஹத்தி தோஷத்தினை மதுரை சொக்கநாதரே திருவிடைமருதூர் அழைத்து வந்து சோழ மன்னனுக்கு தெரியாமல் பாண்டிய மன்னனை மகாலிங்க பெருமானை தரிசனம்
செய்யவைத்து  தெற்கு வாயில் வழியாக திரும்பவும் மதுரை செல்லுமாறு பணிக்க அவ்வண்ணமே
பாண்டிய மன்னனுக்கும் தோஷம் விலகியது. இப்பவும் மதுரை சொக்கநாதர் திருவிடைமருதூர் பெரிய கோயிலின் முன் ஒரு சிறிய கோயிலில் கோயில் கொண்டுள்ளார். தெற்கு வாயில் வழியாக வந்த பாண்டிய மன்னனை பத்திரமாக அழைத்து சென்றதால் திருபுவனம் பெருமானுக்கு கம்பஹறேஸ்வரர்(காப்பாற்றியவர்)  என்னும் பெயர் வந்தது. இது குறித்து பல விவரங்கள் திருவிளையாடல் புராணத்தில் இருக்காது.

மார்கண்டேயரை திருக்கடையூர் செல்லுமாறு பணித்தவரும் திருவிடைமருதூர் மகாலிங்க பெருமானே என்று மார்கண்டேய புராணத்தில் வருகிறது. பதினெட்டு உப புராணங்களில் ஒன்றான துலா புராணத்தில் திருவிடைமருதூர் பற்றி சுகர் விரிவாக விளக்கி எழுதி இருக்கிறார்
 
சங்க காலம் ஐ சிறுங்காப்பியத்தில்  ஒன்றான சீவக சிந்தாமணி எழுதப்பட்டது இடைமருதுரில் தான் காப்பிய நாயகன் சீவகன்   என்னும் சோழ மன்னன் திருவிடை மருதூரில் தான் இசை பயின்று ஒரு பெரிய இசை ஞானி ஆனான் என்று உ வே சாமிநாத அய்யர் தனது சுய சரிதையில் எழுதி இருக்கிறார்.

கடை சங்க காலம், (கிபி முதலாம் ஆண்டு முதல் கிபி 1400 வரை ) 
நாயன்மார்கள் நால்வராலும் பாடல் பெற்ற தலம் திருவிடை மருதூர்.

கரிகால் சோழனுக்கு  பிறகு கிபி எட்டாம் நுற்றாண்டு வரையில்  சோழ நாடு ஒரு சிறிய நாடாகி விட்டது.
பல்லவருக்கும் பாண்டியருக்கும் கப்பம் கட்டும் ஒரு சிற்றரசனாகி இருந்த இந்த கால கட்டத்தில் இரு மன்னர்களுக்கும் பயந்து தாராசுரம் அருகே வாழ்ந்து வந்த சோழ மன்னனான விஜயாலயன் என்பவன்தான் திருப்புறம்புயம் என்னும் ஊரில் பாண்டியனையும் தக்கோலத்தில் பல்லவனையும் வென்று சோழ நாட்டை சுதந்திரமான ஒரு நாடாக்கினான். போருக்கு முன் அவன் திருவிடைமருதூர் பெருமானை வேண்டி கொண்டான் போரில் வென்றால்  இந்த மண் (செங்கல்)    கோயிலை முழுவதும் கருங்கல் கோயிலாக கட்டி கொடுப்பதாக அதன் படியே வென்ற பின்னர் இந்த கோயில் கற்கோயிலானது. இன்றும் விஜயாலய சோழன் கட்டிய கற்கோயில் கோயிலின் மாற்ற பகுதியிலிருந்து சற்று வித்தியாசமாக இருப்பதை காணலாம்

நாளை தொடரும் 

 

ஆதிசங்கரரின் அத்வைத சத்யம்

 

கிபி  800 ௦ முதல் 1400  வரை  ( வீதிகள் அமைந்த விதம் தேர் கட்டப்பட்டு யானை மூலம் இழுக்கப்பட்ட  காலம்  பற்பல தான அறகட்டளைக  லஷ்க்ஷ  தீப அறகட்டளை அமைந்த விதம் திருவிடைமருதூர் வீதியுலா  )  

 

கிபி 1500  முதல் 1750 வரை ,கிருஷ்ணதேவராயர்  மற்றும் நாயகர்கள் காலம் ( பெரிய நந்தி கட்டப்பட்டது  மகாதன வீதி நிர்மாணம் புஷ்ய மண்டபம் நிர்மாணம்  காலம் திருவிடைமருதூர் திரிபந்தாதி   பாஸ்கர ராயர் லலிதா சஹஸ்ரநாமம் பாஷ்யம் ஸ்ரீ சக்ர பிரிதிஷ்டை முகாம்பாளுக்கு சன்னதி பேய்   பில்லிசுன்யம் மற்றும் பிசாசுகளை விரட்டுதல், திருமணம் மற்றும் குழ்ந்தை வரம் வேண்டுதல்   )   

 

கிபி 1750 முதல் 1900 வரை மராட்டியர்கள் காலம்  பத்ரகிரியார் அருணகிரிநாதர் காவிரியில் பாலம் கட்டியது மர ரதம் வெள்ளி ரதம் ஆன விதம்

G Sridhar

S/o Ganesan Sir

9941892821

என் பிரார்த்தனை

அலைகளின் மறைவில் கடலை காண்கிறாய் 

கடலின் எழுச்சியை ஏன் அலையை காண்கிறாய்,

உன்னுள் உணரமருக்கிறாய் கல்லாய் காண்கிறாய்

உன்னுள் உறைந்திருக்கிறான் அதை ஏற்றுகொள்ள மறுக்கிறாய்,

தீவினை காண்பவன் தீயதை எங்கும் உணர்வான்,

அவனிடம் வேண்டு 

இறைவா பெருமை சுயநலச் சுவர்களை உடைத்தெறி

பேர் புகழ் அதிகாரத்தின் மேல் உள்ள ஆசையை அழி,

சொல்லில் அடங்காத மகிழ்ச்சி தா,

விபரிக்கமுடியாத அமைதி தா,

எங்கும் நிறைந்த மனஅமைதி தா,

சாசுவதமான ஆனந்தம் தா.

அன்புடன் ஹரி